Ο πρώτος που αθωώθηκε από το DNA

Καταγγελία βιασμού

   Ήταν Σάββατο 9 Ιουλίου 1977, λίγο πριν τις 23.00. Μία έφηβη κοπέλα, η δεκαεξάχρονη Cathleen Crowell, πλησίασε έναν αστυνομικό του Homewood του Ιλινόις που έκανε περιπολία και του είπε ότι είχε βιαστεί. Σύμφωνα με την Cathy, είχε φύγει περπατώντας από τη δουλειά της στο Long John Silver's, όπου εργαζόταν, προς το σπίτι της, όταν γύρω στις 8:45 μ.μ. την πλησίασε ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τρεις άνδρες. Δύο από αυτούς πήδηξαν έξω, την άρπαξαν και την πέταξαν μέσα, με τον έναν να μένει μαζί της στο πίσω κάθισμα και τον άλλο να κάθεται μπροστά.

   Το αυτοκίνητο έφυγε με ταχύτητα και ενώ τη συγκρατούσε ο συνοδηγός, ο άνδρας πίσω της έσκισε τα ρούχα, προσπάθησε να τη φιλήσει, τη δάγκωσε στο στήθος και στη συνέχεια τη βίασε ενώ οι άλλοι γελούσαν. Μετά τον βιασμό, η κοπέλα είπε ότι ο δράστης πήρε ένα σπασμένο μπουκάλι μπύρας και προσπάθησε να χαράξει κάτι με αυτό στο στομάχι της. Στη συνέχεια, την έσπρωξαν από το αυτοκίνητο σχεδόν γυμνή και της πέταξαν τα ρούχα και την τσάντα της. Ήταν σίγουρη, ότι είχε σκίσει το πουκάμισο του βιαστή της κατά τη διάρκεια της επίθεσης και του είχε γρατσουνίσει το στήθος.

   Η Cathy μεταφέρθηκε πρώτα στο αστυνομικό τμήμα και μετά στο νοσοκομείο. Ο Dr Andrew Labrador, ο γιατρός που την εξέτασε, σημείωσε ότι τα ρούχα της ήταν λερωμένα από βρωμιά και σε αταξία. Παρατήρησε ένα πρήξιμο στο κεφάλι της, μώλωπες στο μπράτσο της, σημάδια στο στήθος της, τα οποία η Cathy είπε ότι ήταν αποτέλεσμα του δαγκώματος του δράστη και έφερε κόκκινες γρατσουνιές στο στομάχι της που έμοιαζαν με γράμματα. Μια πυελική εξέταση έδειξε εκδορές στον παρθενικό υμένα και τραύμα στην περιοχή του κόλπου της.

   Τα ρούχα της Cathy στάλθηκαν στο εγκληματολογικό εργαστήριο του Ιλινόις, όπου ο εγκληματολόγος Timothy Dixon κατέγραψε σπερματικό υλικό στο εσώρουχό της, καθώς και μια ηβική τρίχα. Ο Dixon δήλωσε ότι το σπερματικό υγρό προήλθε από εκκρίτη (ένα άτομο που εκκρίνει τα αντιγόνα του αίματος στα άλλα σωματικά του υγρά) με αίμα τύπου Β. Είπε επίσης ότι η ηβική τρίχα δεν ανήκε στο θύμα. Σημειώθηκε επίσης ότι υπήρχε αίμα τόσο στη μπλούζα της όσο και στο εσώρουχό της.

   Στις 12 Ιουλίου, οι γονείς της Cathy την οδήγησαν πίσω στο αστυνομικό τμήμα του Homewood, όπου δούλεψε με έναν σκιτσογράφο για να συνθέσει μια φωτογραφία του βιαστή της, που τον περιέγραψε ως έναν νεαρό λευκό άνδρα με ίσια, μέχρι τους ώμους μαλλιά που ήταν φρεσκοξυρισμένος.

   Τις επόμενες μέρες, η Cathy είδε αρκετές εκατοντάδες φωτογραφίες υπόπτων. Στις 15 Ιουλίου 1977, ενώ κοίταζε μερικές ακόμα στο αστυνομικό τμήμα του Country Club Hills, αναγνώρισε τον βιαστή της στο πρόσωπο του Gary Dotson,

Δίκη και καταδίκη

   Στις 16 Ιουλίου 1977, ο Gary Dotson συνελήφθη στο Country Club Hills όπου έμενε με τη μητέρα και την αδερφή του. Τοποθετήθηκε σε γραμμή υπόπτων στο αστυνομικό τμήμα του Homewood και παρά το γεγονός ότι είχε μουστάκι και σίγουρα δεν θα μπορούσε να το είχε μεγαλώσει σε λιγότερο από επτά ημέρες, η Cathy Crowell τον αναγνώρισε. Ανέφερε επίσης στους αστυνομικούς ότι το πέμπτο άτομο της γραμμής μπορεί να ήταν ο συνεπιβάτης στο μπροστινό κάθισμα, αλλά δεν μπορούσε να κάνει ταυτοποίηση.

   Χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια πριν ο Gary Dotson οδηγηθεί σε δίκη τον Μάιο του 1979 στη γειτονική κοινότητα του Markham. Ο Gary, 22 ετών, κατέθεσε ότι στις 9 Ιουλίου 1977 είχε φύγει από το σπίτι του γύρω στο μεσημέρι με τον φίλο του, Terry Julian. Οι δύο άντρες πήγαν σε ένα τοπικό μπαρ πριν πάρουν τη φίλη του Terry, την Pam. Στη συνέχεια, οι τρεις τους οδήγησαν στο Σικάγο για να επισκεφτούν τη μαμά του Terry, όπου είδαν τηλεόραση και ήπιαν μπύρες περίπου μέχρι τις 8:30 ή 9:00 το βράδυ, οπότε επέστρεψαν στο Country Club Hills με σκοπό να πάνε σε κάποια πάρτι. Πράγματι, πήγαν σε πολλά διαφορετικά σπιτικά πάρτι, με το τελευταίο στην Province Town. Ο Gary είπε ότι είχε κουραστεί και πήγε να κοιμηθεί στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου ενώ οι φίλοι του μπήκαν μέσα. Δεν θυμόταν τίποτα άλλο πριν ξυπνήσει στο σπίτι το επόμενο πρωί, αλλά αρνήθηκε ότι βίασε την Cathy Crowell.

   Οι φίλοι του, που κατέθεσαν για λογαριασμό του, επιβεβαίωσαν τη μαρτυρία του. Ο Terry Julian και η κοπέλα του δήλωσαν και οι δύο ότι ο Gary ήταν μαζί τους στο σπίτι της μητέρας του Terry μέχρι τις 9 μ.μ., καθιστώντας αδύνατο το να βρίσκεται στο Homewood γύρω στις 8:45, όταν η Cathy ισχυρίστηκε ότι είχε απαχθεί. Οι δυο τους, καθώς και άλλοι φίλοι που τους είχαν συνοδεύσει στα πάρτι, ορκίστηκαν ότι ο Gary ήταν μαζί τους όλο το βράδυ, εκτός από όταν κοιμόταν στο αυτοκίνητο, και ότι τον μετέφεραν στο σπίτι του κατά τις 2 και μισή τη νύχτα. Η μητέρα του η Barbara, κατέθεσε ότι ο γιος της είχε ξυριστεί τελευταία φορά στα δεκαπέντε. Από τότε είχε μουστάκι.

   Από τους μάρτυρες της κατηγορίας, δύο ήταν οι πιο ουσιαστικοί: η ίδια η Cathy Crowell και ο Timothy Dixon, ο εγκληματολόγος της πολιτειακής αστυνομίας που είχε εξετάσει τα ρούχα της. Το 1979, η Cathy ήταν μαθήτρια στο Homewood-Flossmoor, συμμετείχε στην ομάδα κολύμβησής του, σπούδαζε ρωσικά και είχε υψηλές επιδόσεις. Εξιστόρησε τις λεπτομέρειες της απαγωγής και του βιασμού της, ολοκληρώνοντας με την ταυτοποίηση και προσθέτοντας: «Δεν υπάρχει καμία παρεξήγηση σχετικά με το πρόσωπο του δράστη».

   Ο Dixon κατέθεσε ότι είχε βρει αντιγόνα αίματος τύπου Β στο λεκέ στο εσώρουχο της Κάθι, μια κηλίδα που θεώρησε ως σπερματικό λεκέ. Είπε στην κριτική επιτροπή ότι οι εκκρίτες τύπου Β αποτελούσαν μόνο το 10 τοις εκατό του λευκού ανδρικού πληθυσμού. Ο κατηγορούμενος ήταν εκκρίτης τύπου Β. Στη συνέχεια, κατέθεσε για τις τρίχες που ανακτήθηκαν από την Cathy Crowell, δηλώνοντας ότι «αρκετές» ήταν «μικροσκοπικά παρόμοιες» με αυτές του Gary Dotson.

   Ο Raymond Garza βοηθός εισαγγελέας της πολιτείας Cook County State, ο κύριος εισαγγελέας της υπόθεσης, επανέλαβε στο δικαστήριο τη φρίκη που είχε υποστεί το θύμα και πρόσθεσε ότι ήταν παρθένα πριν από τα γεγονότα της 9ης Ιουλίου 1977. Αναφέρθηκε στην μαρτυρία του Dixon στην τελευταία του ομιλία, λέγοντας στην κριτική επιτροπή ότι οι τρίχες που ανακτήθηκαν από τον βιασμό «ταίριαζαν» με του Gary Dotson. Είπε επίσης ότι οι ένορκοι θα πρέπει να αγνοήσουν τη μαρτυρία για άλλοθι που παρείχαν οι φίλοι του, τους οποίους αποκάλεσε «ψεύτες», και είπε ότι οι καταθέσεις τους ήταν πολύ τρελές για να γίνουν πιστευτές. Η έλλειψη ασυνέπειας μεταξύ των αφηγήσεων τους για την εν λόγω νύχτα, σύμφωνα με τον Garza, δεν έδινε αξία στα λεγόμενά τους.

   Ο δικηγόρος του Gary, βοηθός δημόσιος συνήγορος της κομητείας, Paul Foxgrover, αντιτάχθηκε στον ισχυρισμό του Garza (το 1979, πολλά χρόνια πριν από την ανάλυση DNA, δεν υπήρχε τρόπος να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι οι τρίχες ταίριαζαν και/ή ανήκαν σε ένα συγκεκριμένο άτομο) αλλά δεν αμφισβήτησε οτιδήποτε κατέθεσε ο Dixon. Επίσης, δεν υπενθύμισε στην κριτική επιτροπή τις πολύ προφανείς και μεγάλες ασυνέπειες στην περιγραφή της Cathy για τον βιαστή - ξυρισμένος, ενώ ο Γκάρι είχε μουστάκι - και τους ισχυρισμούς της ότι είχε γρατσουνίσει το στήθος του βιαστή, ενώ ο Γκάρι δεν έφερε τέτοιες γρατσουνιές όταν εξετάστηκε στις 15 Ιουλίου 1977. Δεν ανέφερε επίσης τίποτα για το αυτοκίνητο που περιέγραψε η Cathy, που δεν ταίριαζε με το όχημα κανενός από τα μέλη της οικογένειας του Gary ή των γνωστών και φίλων του. Ακόμη όμως και σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου ο Foxgrover αντιτάχθηκε στα επιχειρήματα του Garza, ο δικαστής, Richard L. Samuels, απέρριψε τις αντιρρήσεις του.

   Στις 14 Μαΐου 1979, το δικαστήριο, όπως ήταν αναμενόμενο, έκρινε τον Gary Dotson ένοχο για απαγωγή και βιασμό. Στις 12 Ιουλίου 1979, δύο χρόνια και τρεις ημέρες αφότου η Cathy Crowell ισχυρίστηκε ότι είχε βιαστεί, ο δικαστής Samuels καταδίκασε τον Gary σε κάθειρξη 25 έως 50 έτη για βιασμό και άλλα 25 έως 50 για απαγωγή, με τις ποινές να εκτίονται ταυτόχρονα. Ο Gary άσκησε αμέσως έφεση κατά της καταδίκης του μέσω του δικηγόρου εφετών Jeffrey Schulman, ισχυριζόμενος ότι δεν είχε αποδειχθεί ένοχος πέρα ​​από κάθε αμφιβολία, η ποινή του ήταν υπερβολική και ότι η ανάρμοστη συμπεριφορά του επικεφαλής εισαγγελέα Raymond Garza του είχε στερήσει μια δίκαιη δίκη. Το Εφετείο του Ιλινόις τάχθηκε στο πλευρό του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου και επικύρωσε την καταδίκη του το 1981.

Η Cathy ανακαλεί

   Το 1982, η Cathy Crowell παντρεύτηκε έναν συμμαθητή της στο λύκειο, τον David Webb. Το ζευγάρι μετακόμισε στο Jaffrey του New Hampshire, όπου εντάχθηκαν στην Εκκλησία Pilgrim Baptist. Στις αρχές του 1985, η Cathy είπε στον πάστορά της, τον αιδεσιμότατο Carl Nannini, ότι ήταν γεμάτη ενοχές επειδή είχε κατασκευάσει μια ιστορία βιασμού που είχε στείλει έναν αθώο άνδρα στη φυλακή. Σύμφωνα με την Cathy το 1985, είχε εφεύρει την ιστορία από φόβο ότι μια σεξουαλική επαφή με τον τότε φίλο της θα οδηγούσε σε εγκυμοσύνη. Φοβούμενη μήπως χρειαστεί να εξηγήσει στους γονείς της μια εφηβική εγκυμοσύνη, σκέφτηκε τη "λύση" του βιασμού. Είχε προκαλέσει τα επιφανειακά κοψίματα στο στομάχι της και είχε σκίσει τα ρούχα της για να υποστηρίξει την ιστορία της.

   Με την άδειά της, ο πάστορας επικοινώνησε με τον δικηγόρο και πιστό Βαπτιστή John McLario, ο οποίος συμφώνησε να την εκπροσωπήσει αμέσως. Πιστεύοντας ότι θα ήταν μια απλή υπόθεση, ο McLario επικοινώνησε με την Εισαγγελία της πολιτείας Cook County. Έμεινε έκπληκτος όταν είδε τους εισαγγελείς όχι μόνο να μην ανταποκρίνονται, αλλά να θεωρούν ότι η Cathy έλεγε ψέματα ότι επινόησε τον βιασμό. Καθώς δεν ήταν πρόθυμοι να επανεξετάσουν την υπόθεση Crowell/Dotson ή να υποθέσουν έστω ότι μπορεί να είχαν φυλακίσει έναν αθώο άνδρα, ο McLario ήρθε σε επαφή με τον δημοσιογράφο Jim Gibbons που δέχτηκε να δημοσιεύσει την ιστορία.

   Στις 23 Μαρτίου 1985, οι εφημερίδες της περιοχής του Σικάγο κυκλοφόρησαν όλες με την είδηση και μάλιστα κάποιες την έκαναν πρωτοσέλιδο. Η Chicago Tribune επικαλέστηκε μια πηγή που ισχυρίστηκε ότι η Cathy ήταν «ασταθής» και από εκείνο το σημείο και μετά, η Εισαγγελία της Πολιτείας αποφάσισε να την δυσφημήσει.

   Το κοινό ήταν σίγουρα με τον Dotson, και οι κάτοικοι του Ιλινόις ήταν εξοργισμένοι που ένας φαινομενικά αθώος άνδρας βρίσκονταν ακόμα πίσω από τα κάγκελα. Ο πληρεξούσιος δικηγόρος του Gary, Warren Lupel, ένας εμπορικός δικηγόρος που είχε πάρει την υπόθεση ως χάρη στη μητέρα του Gary, υπέβαλε αίτηση στην οποία ζήτησε να ακυρωθεί η καταδίκη του πελάτη του. Ανεξήγητα, ο Lupel κατέθεσε την αναφορά βάσει του Νόμου "περί Πολιτικής Πρακτικής" του Ιλλινόις, ο οποίος την έστειλε πίσω στον αρχικό δικαστή, αντί του νόμου "μετά την καταδίκη" του Ιλινόις, που θα είχε ορίσει στον Gary νέο δικαστή.

   Στις 4 Απριλίου 1985, ο Richard L. Samuels, ο ίδιος δικαστής που προήδρευσε στη δίκη και τον καταδίκασε, παραδόξως διέταξε την απελευθέρωσή του με εγγύηση 100.000 δολαρίων εν αναμονή της ακρόασης σε μία εβδομάδα. Ο Samuels θα μπορούσε να είχε ακυρώσει την καταδίκη του Gary και να διατάξει μια νέα δίκη, εγγυώντας ουσιαστικά το τέλος της υπόθεσης, αλλά η εισαγγελία ζήτησε από τον δικαστή να καθυστερήσει την απόφασή του, κάτι που έκανε.

   Ο δικηγόρος J. Scott Arthur, ο οποίος είχε αναλάβει την υπόθεση από τον Raymond Garza, είπε στον δικαστή Samuels ότι η εισαγγελία εντόπισε τον πρώην φίλο της Cathy Crowell Webb, έναν άνδρα με το όνομα David Bierne, και η πολιτεία ήθελε να πραγματοποιήσει νέες ιατροδικαστικές εξετάσεις και να συγκρίνει τα αποτελέσματα με την νέα κατάθεση της Cathy.

   Στις 10 Απριλίου 1985, μία ημέρα πριν από την προγραμματισμένη ακρόαση, η Chicago Tribune δημοσίευσε ένα άρθρο λέγοντας ότι τα ιατροδικαστικά αποτελέσματα αμφισβήτησαν τον ισχυρισμό της Cathy, ότι δηλαδή το σπέρμα που ανακτήθηκε από το εσώρουχό της το 1977 ήταν εκείνο του David Bierne. Οι πανταχού παρούσες "ανώνυμες πηγές" ισχυρίστηκαν ότι "πρόσφατα δείγματα αίματος και σάλιου που ελήφθησαν από τον Bierne δεν ταιριάζουν με τα στοιχεία που βρήκε η αστυνομία στην Crowell το 1977".

   Το άρθρο αποδείχθηκε ψευδές καθώς η νέα ιατροδικαστική έκθεση της εισαγγελίας όχι μόνο επιβεβαίωσε την ανάκλιση της Cathy Crowell Webb, αλλά βρήκε πολλά κραυγαλέα και ασυγχώρητα λάθη στην αρχική ανάλυση και έκθεση του Timothy Dixon. Ο αρχικός λεκές, που ονομάστηκε σπερματικό υγρό από τον Dixon, ήταν στην πραγματικότητα ένα μείγμα σπερματικού και κολπικού υγρού. Αυτό σήμαινε ότι τα αντιγόνα που ανίχνευσε και εξέτασε ο Dixon θα μπορούσαν να προέρχονται από τον άγνωστο άνδρα ή από την ίδια την Cathy, η οποία ήταν επίσης εκκρίτης τύπου Β.

   Ο Dixon γνώριζε αυτό το γεγονός το 1979, όπως προκύπτει από τις σημειώσεις του, αλλά επέλεξε να μην το μοιραστεί με την κριτική επιτροπή ή με τους δικηγόρους του Gary. Επίσης το νέο τεστ έδειξε ότι ο ιδιοκτήτης της κηλίδας του σπέρματος θα μπορούσε να έχει ομάδα αίματος Β ή O. Αυτό σήμαινε ότι το δέκα τοις εκατό του λευκού, ανδρικού πληθυσμού που ανέφερε ο Dixon ήταν επίσης ψευδές. Στην πραγματικότητα, τα δύο τρίτα του λευκού, ανδρικού πληθυσμού θα μπορούσαν να ευθύνονται για τον λεκέ.

   Πέρα των παραπάνω ο Dixon, αποδείχθηκε ότι είχε ξεκινήσει την κατάθεσή του το 1979 με ένα ψέμα. Υποστήριξε ότι είχε κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ. Αποδείχθηκε ότι στην πραγματικότητα είχε παρακολουθήσει μόνο ένα διήμερο σεμινάριο εκεί. Παραδέχτηκε ακόμη, σε μια τηλεφωνική συνέντευξη το 1985 σε δημοσιογράφο της Washington Post, ότι «σχεδόν ο καθένας θα μπορούσε να είχε συνδεθεί χημικά με τον λεκέ», ότι «θα μπορούσε να προέρχεται από έναν μη εκκριτικό καθώς και από άλλες ομάδες αίματος» και σε ερώτηση γιατί δεν προσέφερε αυτές τις πληροφορίες στη δίκη; «Υποθέτω ότι απλώς δεν μου ζητήθηκε».

   Στην ακρόαση της 11ης Απριλίου, ο Warren Lupel έκανε ένα λάθος τακτικής. Προσπαθώντας να ενισχύσει το άλλοθι του Gary για τη νύχτα της 9ης Ιουλίου 1977, κάλεσε έναν μάρτυρα με το όνομα Bill Julian, ο οποίος δεν είχε καταθέσει πρωτόδικα. Ο Julian ήταν ο καλύτερος φίλος του Gary, αλλά δυστυχώς, η κατάθεσή του ήρθε σε αντίθεση με εκείνη των άλλων μαρτύρων σχετικά με το ποιος οδηγούσε το βράδυ της 9ης Ιουλίου. Στη δίκη, οι μάρτυρες δήλωσαν ομόφωνα ότι οδηγούσε μια από τις νεαρές γυναίκες που ήταν παρούσες αλλά ο Julian ισχυρίστηκε ότι ο οδηγός ήταν ο ίδιος.

   Ο εισαγγελέας J. Scott Arthur είπε στην καταληκτική αγόρευσή του στην ακροαματική διαδικασία ότι «αν δώσετε σε έναν ένοχο αρκετό σχοινί, θα κρεμαστεί» και έκρινε το άλλοθι ως ανάξιο λόγω ασυνέπειας. Αγνοώντας τα αθωωτικά νέα ιατροδικαστικά στοιχεία, καθώς και την ανάκληση της αρχικής κατάθεσης της Cathy, ο δικαστής Samuels δήλωσε ότι η αρχική μαρτυρία της Cathy ήταν πιο αξιόπιστη και πιστευτή από την ανάκλισή της, και έστειλε τον Gary πίσω στη φυλακή.

   Ο Warren Lupel ενημερώθηκε μετά την ακρόαση ότι οι φίλοι του Gary το 1979 είχαν πει ψέματα ή τουλάχιστον δεν είχαν πει όλη την αλήθεια. Ήξεραν ότι ο Bill Julian οδηγούσε εκείνο το βράδυ, αλλά του είχε αφαιρεθεί το δίπλωμα και ανησυχούσαν ότι η αποκάλυψη της αλήθειας θα τον έβαζε σε μπελάδες. Δεν βοήθησαν τον Lupel και σίγουρα δεν βοήθησαν τον Gary, ο οποίος βρέθηκε ξανά πίσω από τα κάγκελα.

 Αν και η Chicago Tribune συνέχισε να είναι πολύ φιλική προς τη δίωξη (δε σταματησε να υποδηλώνει ότι η Cathy ήταν ασταθής, μεθοδική, υπεκφυγική και χειραγωγήσιμη), το κοινό αίσθημα παρέμεινε με τον Gary και μάλιστα έγιναν αιτήματα που ζητούσαν την απελευθέρωσή του. Στις 19 Απριλίου, ο Warren Lupel ζήτησε επιείκεια από τον Κυβερνήτη James R. Thompson.

Νομικά προβλήματα

   Ο Thompson, η διοίκηση του οποίου δέχτηκε πυρά για τον χειρισμό μιας μαζικής επιδημίας σαλμονέλας, επέλεξε να προεδρεύσει της ακρόασης χάριτος, αν και κανένας κυβερνήτης του Ιλινόις δεν το είχε κάνει ποτέ πριν. Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ιλινόις επανέφερε την υπόθεση του Gary στις 30 Απριλίου και η ακρόαση για την επιείκεια έλαβε χώρα από τις 10 έως τις 12 Μαΐου. Για πρώτη φορά από το 1979, ο Gary Dotson και η Cathy Crowell βρίσκονταν στην ίδια αίθουσα. Και οι δύο έδωσαν κατάθεση, η οποία μεταδόθηκε ζωντανά από πολλούς τηλεοπτικούς σταθμούς.

   Ο Thompson, όμως, λειτούργησε υπέρ της εισαγγελίας. Δεν επέτρεψε την κατ' αντιπαράσταση εξέταση και ο Edward Blake, ο οποίος είχε διεξαγάγει τις νέες ιατροδικαστικές εξετάσεις αμφισβητώντας τα αποτελέσματα του Timothy Dixon, δεν κλήθηκε να καταθέσει. Δεν κλήθηκε ούτε και ο Charles P. McDowell, ο οποίος είχε διεξαγάγει την πιο ολοκληρωμένη μελέτη για ψευδείς ισχυρισμούς βιασμού, και ήταν έτοιμος να πει στο Συμβούλιο Αναθεώρησης Κρατουμένων ότι δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η Cathy Crowell είχε κατασκευάσει την ιστορία.

   Το Συμβούλιο ψήφισε ομόφωνα την άρνηση της επιείκειας και ο Thompson ισχυρίστηκε ότι όχι μόνο η ακρόαση ήταν δίκαιη, αλλά τα στοιχεία της ενοχής του ήταν πλέον ισχυρότερα από ποτέ. Παρόλα αυτά, πήρε την απόφαση να μετατρέψει την ποινή του Gary σε χρόνο έκτισης με αναστολή. Αν και θα έβγαινε από τη φυλακή, αυτό θα γίνονταν υπό όρους και φυσικά θα παρέμενε καταδικασμένος. Οποιαδήποτε παραβίαση θα τιμωρούνταν χωρίς δίκη και θα τον έστελνε πίσω στη φυλακή.

   Αφού έμεινε πίσω από τα κάγκελα για περισσότερα από έξι χρόνια, ο Gary δεν εντάχθηκε ομαλά στην ελεύθερη πλέον ζωή του. Η δοκιμασία του, σε συνδυασμό με το ότι εξακολουθούσε να είναι νομικά ένοχος, τον οδήγησε στο αλκοόλ. Αργότερα θα ισχυρίζονταν ότι κατά τη διάρκεια της ακρόασης για επιείκεια, το ποτό ήταν ουσιαστικά η μόνη του διατροφή. Έπινε πριν την ακρόαση, στο μεσημεριανό διάλειμμα και το βράδυ μέχρι να λιποθυμήσει.

   Ακολούθησε τη συμβουλή φίλων του και υπέγραψε συμβόλαια βιβλίων και ταινιών, κανένα από τα οποία δεν ευοδώθηκε. Η Cathy, με την οποία είχε εμφανιστεί στην εθνική τηλεόραση σε ορισμένες συνεντεύξεις, μετά την κυκλοφορία του βιβλίου της "Forgive Me", του έστειλε 17.500 δολάρια, τη συνολική προκαταβολή που έλαβε για αυτό. Στο βιβλίο εξιστόρησε την παιδική της ηλικία, την ψυχική ασθένεια της μητέρας της, τον ψευδή ισχυρισμό για βιασμό που οδήγησε στην καταδίκη και τη φυλάκιση του Gary και την εξιλέωσή της. Σε αντάλλαγμα, ο Gary συμφώνησε να μην της κάνει μήνυση για τον ψευδή ισχυρισμό της.

   Πήρε τα χρήματα και έφυγε στο Λας Βέγκας με μια 21χρονη μπαργούμαν ονόματι Camille. Τα χρήματα εξαφανίστηκαν γρήγορα και δύο μήνες μετά τον γάμο τους τον Μάρτιο του 1986, εκδιώχθηκαν από το διαμέρισμά τους, αναγκάζοντας το ζευγάρι να μετακομίσει στη μητέρα του Gary. Πάνω από όλα τα άλλα, ο Gary βρέθηκε ουσιαστικά άνεργος. Εκτός από τη συνήθεια του να πίνει, κανείς δεν ήθελε να προσλάβει έναν διαβόητο καταδικασμένο βιαστή.

   Μέχρι το καλοκαίρι του 1987 απέκτησαν μια κόρη και ο Gary είχε ένα σύντομο πέρασμα από τους Ανώνυμους Αλκοολικούς. Στις 2 Αυγούστου 1987, μετά από μια μέρα έξω με φίλους, το ζευγάρι διαπληκτίστηκε στο δρόμο για το σπίτι. Η Camille προσπάθησε να βγει από το αυτοκίνητο με το μωρό και ο Gary τη χαστούκισε. Η Camille είπε στην αστυνομία ότι ο Gary την είχε χτυπήσει και ήθελε να απαγγείλει κατηγορίες. Με βάση την καταγγελία της, ο Gary συνελήφθη και διατάχθηκε να εμφανιστεί στο δικαστήριο στις 27 Αυγούστου. Επειδή η κατηγορία αποτελούσε παράβαση της αποφυλάκισης υπό όρους, κρατήθηκε χωρίς εγγύηση.

   Η ιστορία του τράβηξε την προσοχή ενός δημοσιογράφου, ο οποίος ανέλαβε να βρει στον Gary νέο δικηγόρο, τον Thomas M. Breen, πρώην εισαγγελέα της πολιτείας Cook County. Ο Breen ήταν γοητευμένος από την υπόθεση και αποδέχτηκε.

   Η πρώτη ενέργειά του ως δικηγόρος του Gary ήταν στις 27 Αυγούστου 1987, όταν κατάφερε να καθυστερήσει την ακρόαση αναστολής μέχρι τις 4 Σεπτεμβρίου. Η Camille Dotson τελικά αρνήθηκε να συνεργαστεί με την εισαγγελία - οπότε δεν υπήρχε υπόθεση, ο δικαστής William Ward συμφώνησε απορρίπτοντας την πρόταση της εισαγγελίας και οι κατηγορίες αποσύρθηκαν.

   Αν ο Gary και ο Breen πίστευαν ότι ο Gary θα έφευγε ελεύθερος, έκαναν δυστυχώς λάθος. Το Τμήμα Σωφρονιστικών του Ιλινόις τον έθεσε υπό όρους, κάτι που απαιτούσε να παραμείνει στη φυλακή εν αναμονή της ακρόασης ενώπιον της Επιτροπής Αναθεώρησης Κρατουμένων στις 4 Σεπτεμβρίου. Εν ολίγοις, αν και η εισαγγελία έχασε την υπόθεσή, πέτυχε τον στόχο της μέσω της επιτροπής αποφυλάκισης να κρατήσει τον Gary στη φυλακή.

   Στην ακρόαση της 4ης Σεπτεμβρίου, ο αξιωματικός αποφυλάκισης του Gary κατέθεσε ότι η παραβίαση της αναστολής είχε να κάνει περισσότερο με τον χρόνιο αλκοολισμό του παρά με εγκληματικό προσανατολισμό ή με σοβαρή απειλή για τη δημόσια ασφάλεια. Ο Breen ανέφερε ότι η Camille Dotson δεν είχε υποστεί καμία σωματική βλάβη ως αποτέλεσμα του συμβάντος, παρά το γεγονός ότι η αστυνομία ισχυρίστηκε το αντίθετο.

   Μετά την ακρόαση και τη συνεδρίαση του συμβουλίου αποφυλάκισης κεκλεισμένων των θυρών, τα μέλη είπαν στον Breen ότι δεν είχαν καταλήξει σε ετυμηγορία - αν και είχαν. Έμαθε από τα μέσα ενημέρωσης ότι είχαν ανακαλέσει την υπό όρους αποφυλάκιση του πελάτη του, επαναφέροντας την αρχική του ποινή. Με άλλα λόγια, για το χαστούκι στη γυναίκα του, ο Gary αντιμετώπισε κάτι παραπάνω από 16 χρόνια φυλάκιση.

Δικαίωση από το DNA

   Στα τέλη Οκτωβρίου του 1987, ο Breen είδε ένα άρθρο στο περιοδικό Newsweek που τράβηξε την προσοχή του. Γράφτηκε από τη Sharon Begley και ανέφερε την ανακάλυψη μιας τεχνικής ικανής να συνδέει υπόπτους με εγκλήματα μέσω DNA, «το μοριακό ισοδύναμο της σκόνης για τα δακτυλικά αποτυπώματα». Ο Breen αναρωτήθηκε αν η τεχνολογία θα μπορούσε να κάνει το ίδιο αντίστροφα: θα μπορούσε να αθωώσει ένα άτομο; Ρώτησε αν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ για τέτοιους σκοπούς και παρόλο που δεν είχε χρησιμοποιηθεί, υπέβαλε αίτηση ζητώντας να γίνει εξέταση DNA στην περίπτωση του Gary.

   Στις 24 Δεκεμβρίου 1987, ο κυβερνήτης Thompson διέταξε την απελευθέρωση του Gary για την παραβίαση της αναστολής. Στις 26 του μήνα, ο Gary πήγε με φίλους στο Calumet City, μια πόλη νοτιοανατολικά του Σικάγο. Πήγαν σε ένα μπαρ και άρχισαν να πίνουν. Όταν ο Gary είδε ότι το γεύμα που είχε παραγγείλει δεν ήταν όπως το είχε ζητήσει, αρνήθηκε να πληρώσει και ακολούθησε λογομαχία. Φέρεται να χτύπησε μια σερβιτόρα, 67 ετών και κλήθηκε η αστυνομία.

   Συνελήφθη και κατηγορήθηκε για κλοπή, βιαιοπραγία και άτακτη συμπεριφορά. Η εγγύησή του ορίστηκε στα 1.000 δολάρια, αλλά το Τμήμα Σωφρονισμού παρενέβη και του έθεσε άλλη μια αναστολή, εμποδίζοντας την απελευθέρωσή του εν αναμονή άλλης ακρόασης της Επιτροπής Αναθεώρησης Κρατουμένων, που ορίστηκε για τις 18 Φεβρουαρίου 1988.

   Στις 29 Δεκεμβρίου 1987, η Camille Dotson υπέβαλε αίτηση διαζυγίου. Αρκετές μέρες αργότερα, οι ποινικές κατηγορίες εναντίον του Gary αποσύρθηκαν από την εισαγγελία, αφού οι μάρτυρες αμφισβήτησαν τις εκδοχές της σερβιτόρας για το τι ακριβώς συνέβη στο μπαρ και η ίδια το ξανασκέφτηκε όταν χρειάστηκε να δώσει όρκο.

   Στις 7 Ιανουαρίου 1988, διατάχθηκε εξέταση DNA στην υπόθεση Crowell/Dotson. Ο Alec Jeffreys στο Πανεπιστήμιο του Leicester θα έκανε τη δοκιμή.

   Στις 17 Φεβρουαρίου 1988, το συμβούλιο αποφυλάκισης διαπίστωσε ότι ο Gary, αποτυγχάνοντας να επικοινωνήσει με τον αξιωματικό αποφυλάκισής του στις 24 Δεκεμβρίου 1987, είχε παραβιάσει την αποφυλάκισή του. Ο Breen υποστήριξε ότι ο Gary είχε τηλεφωνήσει στον αξιωματικό της αποφυλάκισής του στις 26 Δεκεμβρίου πριν φύγει για το Calumet City, αλλά το διοικητικό συμβούλιο δεν πείστηκε και ο Gary διατάχθηκε να επιστρέψει στη φυλακή για έξι μήνες.

   Στις 7 Απριλίου 1988, ο Κυβερνήτης Thompson ανακοίνωσε ότι ο Alec Jeffreys δεν μπόρεσε να πάρει αποτελέσματα στις δοκιμές. Η διαδικασία του Jeffreys, ο πολυμορφισμός μήκους θραύσματος περιορισμού ή RFLP, απαιτούσε DNA υψηλού μοριακού βάρους. Οποιοδήποτε γενετικό υλικό που είχε χάσει μάζα λόγω αποικοδόμησης απλά δεν μπορούσε να ελεγχθεί.

   Ο Edward Blake, ο εγκληματολόγος που είχε εξετάσει τα στοιχεία στην υπόθεση τρία χρόνια νωρίτερα, προχώρησε πιο πέρα. Χρησιμοποιούσε έναν τύπο εξέτασης DNA που ονομάζεται αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης ή PCR. Η μέθοδος PCR λειτουργεί στα υποβαθμισμένα δείγματα και σε αντίθεση με τη μέθοδο RFLP, μπορεί να συνδέσει έναν συγκεκριμένο ύποπτο με ένα δείγμα σπέρματος, αποκλείοντας όλους τους άλλους άνδρες στον κόσμο.

   Αν και ο κυβερνήτης Thompson είχε αρνηθεί να εξετάσει τα αποτελέσματα του Blake το 1985, τώρα διέταξε να του στείλουν τα λεκιασμένα εσώρουχα και τα δείγματα αίματος από τον Gary Dotson και τον David Bierne. Στις 15 Αυγούστου 1988, ο Blake ολοκλήρωσε τις εξετάσεις του και ειδοποίησε τον κυβερνήτη, τους εισαγγελείς και τον Thomas Breen ότι η εξέταση PCR είχε αποκλείσει τον Gary Dotson και είχε ταυτίσει τον David Bierne ως δότη του σπέρματος.

   Στις 16 Αυγούστου 1988, ο Thomas Breen ζήτησε επίσημα από τον Κυβερνήτη Thompson να δώσει άνευ όρων επιείκεια στον Gary με βάση τα αποτελέσματα. Ο Breen είχε ζητήσει από τον Thompson να ενεργήσει γρήγορα, αλλά ο Thompson επέλεξε να μην το κάνει. Ήθελε να βεβαιωθεί για την ακρίβεια του τεστ PCR και επομένως δεν θα ενεργούσε μέχρι να λάβει σύσταση από την Επιτροπή Αναθεώρησης Κρατουμένων. Εν τω μεταξύ, παρόλο που ο Gary επρόκειτο να αποφυλακιστεί στις 16 Αυγούστου από την εξάμηνη ποινή του για παράβαση υπό όρους, δεσμεύτηκε ακούσια σε ένα κέντρο θεραπείας για κατάχρηση αλκοόλ και ουσιών.

   Θα περνούσαν άλλοι εννέα μήνες κατά τους οποίους η Επιτροπή Αναθεώρησης Κρατουμένων απέτυχε να μιλήσει ή να ενεργήσει σχετικά με την υπόθεση του Gary. Στις 20 Απριλίου 1989, ο Alec Jeffreys, έγραψε μια επιστολή στον Thomas Breen. Σε αυτή, επέκρινε την αδράνεια της διοίκησης Thompson και έγραψε ότι ήλπιζε ότι ο Breen θα μπορούσε να επιστρέψει στο δικαστήριο για το θέμα και να λάβει την αποφυλάκιση του Gary. Κατέληξε προσθέτοντας «Είναι σαφές ότι η απόρριψη αυτών των στοιχείων από το δικαστικό σώμα θα συνιστούσε κατάφωρη δικαστική πλάνη».

   Στις 3 Μαΐου 1989, ο Breen κυκλοφόρησε την επιστολή του Jeffreys στο κοινό και υπέβαλε νέα αίτηση για αθώωση με βάση τα αποτελέσματα του PCR. Αν και η εισαγγελία αρχικά δεσμεύτηκε δημόσια ότι θα αντιταχθεί στην αναφορά του Breen, μέχρι τις 14 Αυγούστου, την ημέρα της ακρόασης, είχε συνταχθεί μαζί του. Ο δικαστής Thomas R. Fitzgerald πρόσθεσε «Πιστεύω ότι αν αυτά τα στοιχεία ήταν διαθέσιμα στην αρχική δίκη, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό». Κατά την αποδοχή της αίτησης, ο Gary διαβεβαιώθηκε ότι θα είχε μια νέα δίκη. Η Εισαγγελία του Κράτους, ωστόσο, ανακοίνωσε ότι οι κατηγορίες εναντίον του αποσύρονται οριστικά.

   Επιτέλους, 14 χρόνια αφότου είχε ξεκινήσει και 12 χρόνια μετά την καταδίκη του, ο νομικός εφιάλτης του Gary Dotson φαινόταν τελειωμένος. Άρχισε να εργάζεται στις κατασκευές και να παρακολουθεί μαθήματα στο κολέγιο, ελπίζοντας να γίνει σύμβουλος. Υποβλήθηκε επίσης σε θεραπεία για αλκοολισμό.

   Μετά το διαζύγιό τους, η πρώην σύζυγος του, Camille, είχε πάρει την κόρη τους και μετακόμισε στο Λας Βέγκας για να είναι κοντά στην οικογένειά της, όπου παντρεύτηκε ξανά. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1994, αυτή και ο σύζυγός της είχαν χωρίσει και ζούσε με έναν άλλο άντρα. Σύμφωνα με πληροφορίες, χρησιμοποιούσε κρακ και μαριχουάνα και ασχολούνταν με την πορνεία. Τελευταία αναφορά στην ίδια, ήταν όταν βρισκόταν υπό αστυνομική κράτηση στο κέντρο κράτησης της κομητείας Clark στις 26 Σεπτεμβρίου 1994. Από τότε θεωρείται αγνοούμενη.

   Μετά τη δημοσίευση του βιβλίου της, "Συγχώρεσέ με", το φθινόπωρο του 1985, στο οποίο διηγήθηκε για τη μητέρα της και έναν πατέρα που την εγκατέλειψε σε ανάδοχο γονέα, ενέργειες που όπως ισχυρίστηκε την έκαναν να διαταραχθεί συναισθηματικά και να γίνει σεξουαλικά ενεργή στην ηλικία 12 ετών, η Cathy Crowell Webb επέστρεψε στη ζωή της στο New Hampshire, αποφεύγοντας τα φώτα της δημοσιότητας. Είχε ισχυριστεί ότι εξαναγκάστηκε από την αστυνομία του Homewood του Ιλινόις να διαλέξει τη φωτογραφία του Gary Dotson το 1977, έναν ισχυρισμό που η αστυνομία αρνήθηκε.

   Όσον αφορά τον ισχυρισμό για βιασμό, είπε σε ψυχολόγο ότι δεν τον δημιούργησε ακριβώς από το μυαλό της. Αντίθετα, το πήρε από ένα μυθιστόρημα που διάβαζε, με το όνομα Sweet Savage Love. Σε εκείνο το βιβλίο, που εκδόθηκε το 1974, μια γυναίκα απάγεται από τρεις άνδρες σε μια άμαξα. Αφού γδύθηκε και καθηλώθηκε από το βάρος του βιαστή της, η χαρακτήρας έσκισε το πουκάμισο του επιτιθέμενου και στη συνέχεια δαγκώθηκε από αυτόν στο στήθος της. Στη συνέχεια, μετά το βιασμό, πετάγεται από την άμαξα γυμνή και στο έδαφος.

   Η Cathy συνέχισε να διδάσκει σε μια χριστιανική ακαδημία και πέθανε από καρκίνο του μαστού στις 14 Μαΐου 2008, μόλις ένα μήνα πριν τα 47α γενέθλιά της.

   Ο Gary έλαβε επισήμως χάρη στις 9 Ιανουαρίου 2003, σχεδόν 24 χρόνια μετά την καταδίκη του. Στις 25 Αυγούστου 2003, του επιδικάστηκε ποσό 120.300 $ από το Δικαστήριο Αξιώσεων του Ιλινόις για την άδικη καταδίκη του. Την εποχή του θανάτου της Cathleen Crowell Webb, ο Gary λέγεται ότι βρισκόταν στα νότια προάστια του Σικάγο και ζούσε μια ήσυχη ζωή.